Ervaringen van oud-cursisten
Lodewijk van Noort – communicatieadviseur Gemeente Den Haag
Lodewijk van Noort volgde het Vakmanschap in Beeld opleidingstraject, waarin we in samenwerking met het A+O fonds Gemeenten op zoek gaan naar het vakmanschap van ambtenaren. “Het mooie van deze training is dat het je niet alleen leert hoe je films maakt en monteert, maar het geeft je ook inzicht in het waarom van ons werk. Door collega’s op film vol trots te zien vertellen over hun werk, beseft de kijker al snel hoe mooi ons werk is. Na deze training wist ik het zeker: Film is een fantastisch medium om onze verhalen nog beter te vertellen, zowel intern als extern!”
Ellen Le Rutte – Senior Communicatieadviseur Rijksvastgoedbedrijf
Ellen Le Rutte heeft met haar communicatieteam bij ons een tweedaagse workshop op locatie gevolgd, waarbij ze in overleg met ons een filmopdracht heeft verzonnen, dit is wat ze er over te zeggen heeft: “Het was een super workshop! Alle collega’s vonden het geweldig, en goed georganiseerd. Echt niets op aan te merken. De workshop voldeed aan alle verwachtingen en was voor alle collega’s geschikt. Zeer enthousiaste en professionele begeleiding. Een 10 plus!”
Wilma Rekkers – Cursus Videomontage en Reportagemaken 3
Wilma Rekkers (1976) maakt al tien jaar televisie. Ze is op dit moment freelance regisseur-programmamaker voor diverse producenten, overheden en regionale omroepen. Ze werkt naar eigen zeggen met grote betrokkenheid, een kritisch oog, maar vooral met veel plezier aan verschillende (televisie)producties. Afgelopen jaar heeft ze aan haar grote passie gewerkt; een eigen documentaire maken. Deze documentaire, Onbeperkt, gaat in première op het internationale filmfestival Deaf in the picture.
lees verder:
“Bij Bromet Film School heb ik geleerd om keurigheid in een reportage los te laten en de puurheid en echtheid van mensen te bewaren”
Waarom ben je bij Bromet op cursus gegaan?
”Om te beginnen spreekt zijn manier van werken en interviewen mij heel erg aan. Toen ik bij Bromet Film School kwam had ik een televisieachtergrond waarin alles keurig voor elkaar moest zijn, dit wilde ik leren loslaten. Ik wilde namelijk net als Frans Bromet, me meer als camjo bezig houden. Ik was gewend om met een volledige ENG-ploeg te draaien. Ik realiseerde me dat ik niet dezelfde eisen aan mijn werk kon stellen als ik die hele ENG-ploeg zelf moest zijn.”
”Daarom ben ik naar Bromet gegaan, om te leren loslaten dat het niet erg is als het licht even niet goed is, als het maar wel een goed verhaal is.”
Is dat gelukt?
”Ja, na de cursus is er een knop om gegaan. Ik kan er nu niet meer mee zitten als een shot niet mooi belicht is, als iemand maar een mooi verhaal vertelt. Een cameraman zal van een dergelijk shot zeggen dat het er niet mooi uit ziet, ik denk dan; boeien.. Ik heb ook leren observeren in plaats van dat je aan mensen gaat vragen; loop daar eens even heen en doe dan dit en dat, ziet er leuk uit op de camera. Dit is een manier van werken die Frans Bromet ook wel heel erg promoot, de puurheid en echtheid van mensen bewaren.”
Nu gaat je film Onbeperkt in première op het Deaf in the picture festival. Waar gaat de film over?
”Over een jonge vrouw, Simone met de ziekte van Usher. Hierdoor is ze doof geboren en verslechtert haar gezichtsveld. Ze kan uiteindelijk zelfs helemaal blind worden. Ik volg haar als camjo en daarnaast filmt ze zelf dagboek momenten. Simone is een nichtje van een collega en vriendin van mij. Mijn collega liep al langer met het idee dat het heel gaaf zou zijn om een film over haar te maken en uiteindelijk heeft ze mij daarvoor benaderd. Het klikte tussen Simone en mij en toen zijn we aan de slag gegaan.”
Is het niet lastig om een professionele afstand te bewaren als je iemand over zo’n persoonlijk onderwerp volgt?
”Zolang de camera er tussen zit kan ik de afstand prima bewaren. Zo ging ik een keer met Simone mee naar een oogonderzoek. Haar zicht is te vergelijken met dat wat je ziet wanneer je een kokertje van je hand maakt en dat voor je oog doet. In het kamertje van de oogarts was het erg donker waardoor ze helemaal in paniek raakte. Die donkerheid refereert voor haar namelijk aan het blind worden. Dan is mijn eerste reactie gelukkig wel; “dit moet ik filmen”. Ik had ook kunnen denken; “wat zielig, ik moet haar troosten en geruststellen”.”
Wat heb je aan de videomontage cursus gehad tijdens het maken van Onbeperkt?
”Ik had deze cursus genomen, omdat ik van een PC over ging op de Mac. In de cursus videomontage hebben we in Final Cut gemonteerd, maar deze film heb ik met een editor gemonteerd die met Avid werkt. Desondanks heb ik er veel aan de cursus gehad, omdat monteren vooral ook om inhoudelijke keuzes maken draait. Zo had ik bijvoorbeeld een scène al vrij in het begin van de film geplaatst, maar toen later heb ik het toch pas na 18 minuten weggegeven, om het spannend te houden.”
Wat staat er nog op de planning?
”Ik heb nog niks concreets op de planning, maar ik zou het wel heel tof vinden om nog eens een documentaire van een uur te maken. Onbeperkt duurt 35 minuten en dat is qua opbouw weer heel anders.”
Jan Stap – Cursus Reportagemaken 1 en 2
Jan Stap (1961) heeft zijn eigen onderzoeks- en communicatiebureau. Sinds zijn cursussen Reportagemaken 1 en 2 bij Bromet Film School is hij heel veel gaan filmen, zelfs zoveel dat hij het bedrijf Jan Stap Film heeft opgericht. Onlangs heeft hij ook nog zijn eerste eigen documentaire, Haagweg 4, gemaakt.
lees verder:
”Ik heb hier eigenlijk alles geleerd.”
Waarom ben je bij Bromet Film School in de leer gegaan?
”Ik begon zelf net met filmen en ik kende Frans Bromet al wel een beetje van televisie. Ik vond hem toen eerst maar een rare man. Ik moest wennen aan de klank van zijn stem en de manier waarop hij mensen met elkaar confronteert, zo van; “Uw vriendin zegt dat … wat vindt u daar van?”. Op de website van Bromet & dochters zag ik dat hij ook cursussen aanbood en dat leek me wel wat. Het is dus ergens een beetje toeval dat ik bij Bromet Film School cursussen ben gaan volgen sindsdien kijk ik altijd naar zijn programma’s.”
Wat heb je geleerd tijdens de cursus?
”Ik heb eigenlijk alles geleerd. Ik begon pas net met filmen, ik leerde hoe ik een camera vast moet houden, hoe ik moest monteren en interviewen. Maar wat de cursus bij Bromet Film School uniek maakt, is dat je goed leert luisteren en hoe je moet inhaken op vragen, dat is het hele geheim.”
”Op het moment dat ik aan de cursus begon, was ik bezig met een film in Polen, samen met een vriend. Ik zie heel duidelijk het verschil met de opnames van voor en na de cursus. Het verschil? Ik werkte geen vragenlijstje meer af, maar ik luisterde oprecht en haakte daar op in. Ook kreeg ik meer inzicht in de structuur van een goede film. De film heeft een beetje dezelfde structuur als De Verbouwing gekregen.”
”Na de cursus heb ik ook nog heel veel geleerd. Frans zei tegen mij dat je moet blijven oefenen om het echt te leren, dat ben ik dus ook gaan doen. Ik heb net mijn eerste eigen documentaire gemaakt, Haagweg 4. De Haagweg 4 is een oud schoolgebouw dat gekraakt is door kunstenaars om er een broedplaats voor kunst van te maken. Het gebouw is nu van de gemeente en die heeft er andere plannen mee. Ik wilde altijd al iets met de Haagweg 4 doen en dit leek me een geschikte aanleiding. Iemand die de film zag, zei tegen me “Ben je soms bij Frans Bromet in de leer geweest?”.”
Waaraan is dat te zien denk je?
”Ik heb een zelfde manier van interviewen als Frans. Ik behandel mensen met respect en luister oprecht naar mensen en daar krijg je vaak veel voor terug. Ik heb het daar ook wel eens met hem over gehad en toen zei hij; “Je moet mij niet gaan imiteren, je moet je eigen stijl gaan ontwikkelen.”. Onze interviewstijlen verschillen ook zeker wel van elkaar. Ik heb veel minder lef dan Frans, ik ga minder diep met doorvragen dan hij, daar ben ik te verlegen voor.”
Wat wil je nog leren?
”Ik vind het nog moeilijk om te filmen en tegelijkertijd te interviewen. Frans kan dat heel erg goed. Hier wil ik graag beter in worden want beide zelf doen heeft voordelen. Met een camera in je handen kun je mensen het hemd van het lijf vragen, zonder voelt dat een beetje kaal en gaat het me moeilijker af.”
Wat staat er nog op de planning?
”Ik ga een documentaire maken over een Havo 4 klas met autistische kinderen. Hierin wil ik laten zien dat de kinderen in deze klas echt heel slim zijn, ik denk dat er zeker een paar toekomstige hoogleraren bij zitten. Het plan is dat de leerlingen gevolgd worden totdat ze naar het hoger onderwijs gaan. Mijn eigen kind zit ook op de school waar ik ga filmen. Deze kinderen bloeien helemaal op in de veilige omgeving van zo’n speciale school, dat wil ik van binnenuit laten zien. Over anderhalf jaar hoop ik dat deze documentaire af is. En als het even kan zou ik in de toekomst ook nog graag de cursus Reportagemaken niveau 3 doen.”
Daniela Tasca – Cursus Reportagemaken 1 en 2 + Cameratechniek + De Familiefilm + Final Cut Pro
Daniela Tasca (1966) deed als redactrice en verslaggeefster werkervaring op bij de publieke omroep. Vanaf 2006 is ze zelfstandig programmamaakster onder de naam Mediaterra. In 2009 maakte ze een crossmediaal project genaamd De Spagettiflat, bestaande uit een documentaire, boek en webspecial. Het onofficiële vervolg hierop is 1001 Italianen en moet een halve eeuw Italiaanse immigratie in Nederland in kaart brengen.
lees verder:
”Het gaat hier vooral om de inhoud.”
Waarom wilde je in de leer bij Frans Bromet?
”De beslissing om camjo te worden was min of meer noodgedwongen. Bij de omroepen wordt tegenwoordig zoveel bezuinigd dat je op den duur geen andere keuze hebt. In het begin zag ik er tegenop om zelf te filmen. Daar zijn cameramannen voor, dacht ik. Maar na de eerste cursusdag was dat gevoel helemaal weg. Het voelde als een enorme bevrijding om niet met allerlei regeltjes bezig te zijn.”
”Ik was gewend om van tevoren na te denken over licht, scenario, statief, kadrering, vragen. De old fashion manier van televisie maken, zeg maar. Frans Bromet heeft me geleerd dat het vooral om de inhoud gaat. En dat het niet erg is als je lichtval wat minder mooi is. Tijdens een van de cursussen heb ik een item gemaakt over de verdwenen scheepswerf in Amsterdam-Noord. Het is een beetje mijn specialisme om iets over vroeger te vertellen.”
Een omvangrijk project waar je momenteel mee bezig bent is ‘1001 Italianen’. Waar gaat het over?
”In 2010 was het een halve eeuw geleden dat Nederland kennis maakte met de eerste groep georganiseerde arbeidsmigranten. Het waren Italianen die hier tijdelijk kwamen werken in mijnen en fabrieken, omdat de Nederlanders dat niet wilden. Cru gezegd: ze hadden mensen nodig voor het vuile werk. Het was de bedoeling dat ze als gastarbeider kwamen werken, want van een gast kun je makkelijk afscheid nemen. Een gast heeft niet veel rechten. Maar uiteindelijk zijn ze nooit meer teruggegaan. Er is bij het grote publiek heel weinig bekend over deze eerste groep migranten. Voor het meerjarenproject 1001 Italianen willen we de 50-jarige Italiaanse aanwezigheid in Nederland in kaart brengen. Binnenkort wordt een digitale tentoonstelling geopend in het Nationaal Archief, met herinneringen van de eerste generatie Italianen. De latere generaties worden behandeld in een boek. Dat moet een mozaïek van portretten worden, met verhalen van verschillende generaties. En in het najaar komt er hopelijk een documentaire.”
Waarom is het belangrijk dat we meer te weten komen over Italiaanse migranten?
”Die eerste generatie staat aan de wieg van onze multiculturele samenleving. Het is niet alleen Italiaanse, maar ook Nederlandse geschiedenis. Het gaat om zo’n twintigduizend ongehuwde mannelijke gastarbeiders. Ze trouwden met een Nederlandse vrouw en kregen daar kinderen mee. Ze zijn anoniem geïntegreerd, waardoor het een vergeten verhaal is geworden.”
Wanneer is het project ‘1001 Italianen’ geslaagd?
”Als mensen me herkennen op straat, haha. Nee, ik wil erkenning voor de culturele bijdrage van minderheidsgroepen. Het kan zorgen voor meer begrip en tolerantie in Nederland. Je zou het een missie kunnen noemen, maar vooral een passie. Het zou mooi zijn als het project navolging krijgt. Dat Spanjaarden, Turken en Marokkanen ook hun eigen migranten verleden in kaart brengen. En anders doe ik het zelf! Multiculti is toch mijn ding, hè. Tegen die tijd ben ik wel klaar met die Italianen.”
Ko Bruynzeel – Cursus Reportagemaken 1 en 2 + Cursus Cameratechniek
Ko Bruynzeel (1955) werkt op de afdeling communicatie van PWN Waterleidingbedrijf Noord-Holland. Hij had nog nooit een camera vastgehouden, tot hij bij Bromet Film School terecht kwam. De training ging hem goed af! Hij vindt het gewoon leuk om filmpjes te maken. Daarnaast wilde hij graag collega’s portretteren, omdat hij het jammer vindt dat er 500 medewerkers zijn bij PWN, en haast niemand elkaar kent.
lees verder:
“Ik maak filmpjes omdat ik er zelf plezier aan beleef… en tegelijkertijd is ons bedrijf er ook mee geholpen.”
Waarom ben je hier op les gegaan?
”Ik werk op de afdeling communicatie van PWN Waterleidingbedrijf Noord-Holland. In die functie houd ik me bezig met de visuele uitstraling van de organisatie. Zowel naar het eigen personeel als naar de buitenwereld. Vroeger kwam je met folders en brochures een heel eind, maar de roep om bewegend beeld werd steeds luider. En daar had ik totaal geen verstand van. Dat was niet mijn pakkie-an. Maar ik moest er wel iets mee gaan doen.”
”Gelukkig hebben ze bij PWN een persoonlijk ontwikkelingsbudget. Op kosten van de baas ben ik toen in training gegaan bij Bromet Film School.”
Hoe ging dat?
”Ik had nooit van mijn levensdagen een camera vastgepakt. Maar het viel me alles mee. Het was leuker dan ik van tevoren dacht. Je leert echt filmen, monteren en interviewen. Al valt er aan dat laatste nog wel het een en ander bij te schaven. Ik vind het lastig om me te concentreren op het gesprek, omdat ik constant die camera in de gaten moet houden. Je moet goed luisteren en de tijd nemen voor mensen om in te zoomen op hun leven.”
”Een van mijn eerste items ging over een man die zijn half afgebouwde duivenhok aanbood op Marktplaats. Dan denk ik: Waarom is dat hok maar half af? Je gaat op onderzoek uit. Bleek dat het familielid waarmee hij dat hok wilde maken, plotseling was overleden. Zat hij er mooi mee.”
Toen je begon als cursist had je geen enkele ervaring. Nu ben je al een heel stuk verder. Wat wil je nog verbeteren?
”Ik heb wel de neiging om langdradig te zijn. Die hang naar volledigheid is een onderdeel van mijn karakter. Het is een manier van werken die botst met de huidige generatie, denk ik. Die zit niet te wachten op ellenlange uitweidingen. Het moet kort en krachtig. Maar daar wil ik me niet aan conformeren. Als dat de norm is, moet je daar juist tegenin gaan.”
”De ambitie om echt de televisiewereld in te gaan, heb ik niet zo. Ik maak filmpjes omdat ik er zelf plezier aan beleef. En tegelijkertijd is ons bedrijf er ook mee geholpen. Het is goed voor de teambuilding. Bij PWN werken vijfhonderd mensen, maar niet iedereen kent elkaar. Daarom wil ik collega’s in de spotlight zetten door ze te portretteren. Laten zien dat ze niet alleen met elkaar verbonden zijn door hun baan. Want daarbuiten hebben die mensen natuurlijk ook gewoon een leven.”
Suzanne Sandberg – Cursus Reportagemaken 1 en 2
Suzanne Sandberg (1977) is al ruim tien jaar bezig met schrijven. Zo werkte ze onder andere voor het tijdschrift CosmoGIRL! en De Scriptfabriek van GTST. Als camerajournalist gaat ze op pad onder de naam ‘Sterk Verhaal’. Een veelzijdige dame. Ervaring deed ze op bij Frans Bromet.
lees verder:
”Frans valt op tussen de anderen.”
Je bent tekstschrijver, en hebt Reportagemaken 1 en 2 gedaan. Waarom wilde je dat filmen erbij gaan doen?
“Als freelance tekstschrijver merkte ik dat er méér is dan alleen tekst. Mensen lezen steeds minder, althans: geen hele lappen tekst. Kort en krachtig is dan ook mijn devies. En beeld. Dat leeft! Ik voelde: daar wil ik meer mee doen. Dat gevoel zat er langer in; ik wilde sowieso graag documentaires maken. Het geeft me voldoening om iets aan het licht te brengen waar anderen iets aan hebben.”
Wat heb je zelf aan die cursus gehad?
“Ik laat graag de ander praten. Dan ontstaan de vragen vanzelf. Je moet geen vragenlijstje afwerken. Als tekstschrijver doe ik dat ook niet.. Daarom gingen de camera cursussen heel erg goed, denk ik. Maar ik ben geen kopie van Frans Bromet. Mijn montage loopt bijvoorbeeld een stuk sneller. Ik zet de beelden dicht achter elkaar. Kort en krachtig. Die stijl past ook goed bij de filmpjes die ik maak voor op internet. Je hebt vaak maar één of twee minuten om je verhaal te vertellen. Het moet meteen boeiend zijn, anders klikken mensen weg.”
Sinds vorig jaar heb je een eigen bureau voor videoproducties: ‘Sterk Verhaal’. Hoe loopt dat tot nu toe?
“Het is wonderlijk dat het zo goed gaat. In Haarlem deel ik een pand met zo’n twintig andere freelancers, waaronder veel mensen die bezig zijn met video. Je zou denken dat ik in het nadeel ben door al die concurrentie, maar de meeste opdrachten komen bij mij binnen! Mijn collega’s huur ik dan vervolgens weer in. Zo werk ik graag samen met ‘echte’ cameramannen bij mij op kantoor. En motion design bijvoorbeeld; zelf kan ik dat helemaal niet. Maar zulke klussen kan ik wel gewoon aannemen. Sterker nog: momenteel heb ik meer film- dan schrijfklussen.”
Wat voor klussen dan?
“Variërend van een video voor Psychologie Magazine tot bedrijfsfilms voor bijvoorbeeld een supermarkt en een verzekeringsmaatschappij. Wat ik alleen nooit meer doe, is een filmpje maken met een acteur. Tijdens het monteren merkte ik dat de persoon in kwestie niet echt was. Ik hou er niet van als iets in scène is gezet.”
Tegenwoordig kan bijna iedereen een filmpje maken. Hoe zorg je ervoor dat je opvalt?
“Ik doe veel aan koude acquisitie. Door het web af te speuren. Wanneer ik denk dat een bedrijf een filmpje kan gebruiken, doe ik ze een voorstel. Je moet veel van je laten horen, zelf actie ondernemen. Social media als Twitter en Facebook zijn daarbij heel belangrijk. Daarnaast krijg ik veel opdrachten binnen via het netwerk dat ik al heb als tekstschrijver. Die opdrachtgevers kennen mij al langer en vertrouwen me. Je moet gewoon zorgen dat je opvalt. Dat zie je ook aan Frans, die valt ook op tussen de anderen. Ik zeg niet van mezelf dat ik een bijzonder persoon ben, maar ik zie mezelf wel als een merk, als een sterk verhaal. Ik zet gerust mijn hoofd op een visitekaartje.”
Lauren Verster – Cursus Reportagemaken 3
Lauren Verster (1980) is presentatrice en programmamaakster. Ze begon ooit bij een aantal lokale omroepen, inmiddels kan ze op haar CV zetten dat ze heeft meegewerkt aan De Jakhalzen van De Wereld Draait Door en het programma 6Pack op MTV. Ook werd haar eigen programma, Lauren Verslaat, uitgezonden op Veronica. De zender waar ze eerder al Eye Opener presenteerde.
lees verder:
“Frans is een bijzondere man, die op een inspirerende manier mensen kan aansporen.”
Hoe ben je in contact gekomen met Studio Bromet?
Een vriendin van me werkte bij Bromet. Via haar hoorde ik dat ze daar ook workshops geven in televisie maken. De programma’s van Frans vond ik altijd al interessant, dus dat leek me wel wat. Ik wilde toen vooral graag beter leren monteren. Als presentatrice had ik al ervaring opgedaan bij 6pack en was ik een Jakhals bij De Wereld Draait Door. Maar ik wilde die andere dingen ook kunnen. Het leek me vooral handig om het montage programma Final Cut Pro onder de knie te krijgen.”
En, kun je er nu mee uit de voeten?
”Na de cursus heb ik er eigenlijk niet veel mee gewerkt. Mijn programma wordt nu gemonteerd door een editor. Misschien dat ik het ooit weer oppak, maar op dit moment ben ik druk bezig met presenteren. Daar heb ik voorlopig mijn handen vol aan.”
Wat is het verschil tussen jouw werkwijze en die van Bromet?
”Frans doet zelf het camerawerk. Je ziet hem niet in beeld. Als presentator spelen er andere dingen. Hoe kom ik over op beeld? Waar moet ik gaan staan? Het is een samenspel met de cameraman. Maar inhoudelijk is er niet zoveel verschil. We stellen allebei vragen en we proberen een verhaal te vertellen dat mensen raakt.”
Waarom wilde je een cursus volgen bij Bromet?
”De programma’s van Frans zijn oprecht. Sterke verhalen, zonder opsmuk. Het decor en de montage zijn simpel, waardoor het realistisch overkomt. In Lauren Verslaat, mijn eigen programma, streef ik daar ook naar. De dingen te nemen zoals ze gebeuren. Niet teveel regisseren.”
Was je ook zover gekomen zonder de cursus van Frans Bromet?
Resoluut. ”Ja. Ik had natuurlijk al wat ervaring voordat ik aan de cursus begon. En daarna ben ik gewoon doorgegaan. Het was ook maar vier dagen. Dus die invloed moet ook weer niet worden overschat. Maar het was wel een hele leuke tijd! Frans is een bijzondere man, die op een inspirerende manier mensen kan aansporen.”
Waarom zou iemand een cursus moeten volgen bij Bromet Film School?
”Je leert om zelfstandig op pad te gaan, zodat je van niemand afhankelijk bent. Je kunt in je eentje een uitzending maken, dat is toch tof!”
